Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός
Έπειτα, έπρεπε να κλίνω ευλαβικά το γόνυ προ των εγκυκλίων που δημοσιεύονται ακατάπαυστα και είτε η μία αναιρεί την άλλη ή απλά δεν δίνουν καμία διευκρίνιση, εν μέσω μιας ατέρμονης διαδικασίας που όμοιά της δεν βρίσκεται εύκολα αλλού.
Ύστερα, κρατώντας ένα πλήθος δικαιολογητικών έπρεπε να περιμένω υπομονετικά στην ουρά και λίγο πριν φτάσει η σειρά μου να φορέσω στο πρόσωπό μου την πιο μειλίχια έκφραση λέγοντας συνάμα, «έφερα αυτά που ζητήσατε κύριε προϊστάμενε».
Έπρεπε να τσαλακώνω την αξιοπρέπειά μου προσπαθώντας να ξεπεράσω τους σκοπέλους, τις ασφυκτικές προθεσμίες που ξεπηδούν καθημερινά σαν κεφάλια μυθικού τέρατος και με απομυζούν, αλλά να αποφεύγω και τα υπέρογκα πρόστιμα που καραδοκούν.
Έπρεπε να ισορροπώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί, να τριγυρνώ σαν χαμένος στο λαβύρινθο της ασάφειας, να σκύβω το κεφάλι και να έχω αναίσθητη παρειά στους κολάφους της καθημερινότητας.
Αλλά, μέσα σε όλα αυτά έπρεπε πρώτα-πρώτα να αντιμετωπίσω τον ανταγωνισμό της επαγγελματικής κονίστρας όπου εδώ και χρόνια τα πάντα λειτουργούν χωρίς κανόνες, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, με εξευτελιστικές αμοιβές, δίχως όραμα, χωρίς επαγγελματική αλληλεγγύη και μακρόπνοες σκέψεις.
Έπρεπε να ψάχνω, να ψάχνω, τόσο πολύ που στο τέλος να φτάνω σε αδιέξοδο. Έτσι, χαμένος στο έρεβος της πολυπλοκότητας να γίνομαι ο ιδανικός κομπάρσος, το άθυρμα στα χέρια εκείνων που αποφασίζουν μέσα στα αποστειρωμένα, από την αληθινή πραγματικότητα, γραφεία.
Έπρεπε να αναζητώ απεγνωσμένα στα χαρτιά που πνίγουν το γραφείο μου να βρω μήπως παράπεσαν κάπου τα δικαιώματά μου, όμως πάντοτε τα χέρια μου μπερδεύονται σε σελίδες με αριθμούς και υποχρεώσεις. Πορεύομαι δίχως δικαιώματα, χωρίς ταυτότητα, μασουλώντας πάντα την ίδια καραμέλα που μου έδωσαν.
Με αταξία στο μυαλό και στη ψυχή έπρεπε να βαδίζω αδιάκοπα, προς τα πού άραγε; Και κάπου εκεί στο βάθος του χωμάτινου δρόμου ίσα που διακρίνεται ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Καθώς πλησιάζω σιγουρεύομαι για το τι αναγράφεται στις ξεθωριασμένες μεταλλικές πινακίδες. Το βήμα μου μετέωρο, δύσκολη απόφαση να αλλάξεις την πεπατημένη του μυαλού.
Έπρεπε τώρα να πάρω τη σωστή απόφαση, ποιον δρόμο να διαλέξω. Έριξα μια ματιά γύρω μου και τελικά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ακολούθησα εκείνο το μικρό και δύσβατο μονοπάτι. Έπρεπε επιτέλους να το κάνω…