«Μικρά Κατάστιχα» από την Ιστορία της Λογιστικής, της Φορολογίας & του Εμπορίου.
Κωνσταντίνος Ιωαν. Νιφορόπουλος
Ορκωτός Ελεγκτής – Λογιστής
[Πηγή: ΡΩΜΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ BERTOLINI FRANCISCO (Εκδόσεις ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ)]
https://www.politeianet.gr/books/9789604006458-bertolini-francisco-pelekanos-romaiki-istoria-ditomo-bibliodetimeni-ekdosi-222166
Η Φορολόγηση των «βασικών αναγκών», αποτέλεσε διαχρονικά στόχο κάθε εξουσίας. Σήμερα, σε όλα τα Κράτη, φορολογούνται ( δηλ. υπάγονται σε Φ.Π.Α και πολλά από αυτά και σε «ειδικούς φόρους κατανάλωσης» ) όλα τα είδη των «βασικών αναγκών» ( τρόφιμα, καύσιμα, κινητή τηλεφωνία, κ.λπ ).
Ορισμένα είδη φόρου, μπορούν να φαίνονται «παράξενα» ή και να προκαλούν το μειδίαμα, αλλά η «ουσία» τους, διαχρονικά παραμένει ίδια, φορολόγηση κάθε «ανάγκης» του ανθρώπου.
Στην Ιστορία του Νέο-Ελληνικού Κράτους, τέτοιους «παράξενους» φόρους , είχαμε αναδείξει εδώ στην «Ιστορία της Λογιστικής και της Φορολογίας»
Η φορολόγηση των σκύλων ( 1899 ) .
Ο φόρος των «μικρών ξύλινων δοχείων» (1833) .
Φόρος εις τους αναχωρούντας εις το εξωτερικών , κ.λπ
Σήμερα, θα αναφερθούμε στον «Φόρο των ούρων» , που επιβλήθηκε κατά την εποχή της «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».
[ « Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΡΩΜΗ CARCOPINO JEROME» – Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΑ ]
« Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων εισέπραξε αυτό που ήταν γνωστό ως «Vectigal Urinae», («Φόρος των Ούρων» ). Αυτός ο φόρος επιβλήθηκε στη συλλογή των ούρων στα δημόσια ουρητήρια. Ο αγοραστής των ούρων πλήρωνε τον φόρο και τα ανακύκλωνε ως πολύτιμη πρώτη ύλη για πολλές χημικές διεργασίες και χρήσεις. Τα ούρα περιέχουν μια μεγάλη ποικιλία σημαντικών ορυκτών και χημικών ουσιών όπως ο φώσφορος και το κάλιο και στην αρχαιότητα θεωρήθηκε ένα πολύτιμο εμπόρευμα . [ Σχετικά με τις χρήσεις των ούρων ( διαχρονικά ), δείτε το άρθρο : «Οι τρελές και αναπάντεχες χρήσεις των ούρων – Από τη λεύκανση των δοντιών και την πυρίτιδα, μέχρι τη φόρτιση κινητών στη σύγχρονη εποχή » (https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/2583605/i-treles-ke-anapanteches-chrisis-ton-ouron ) ]
(Ancient Roman Public Toilets)
[ Καθώς στην ρωμαϊκή πόλη υπήρχαν λίγες ιδιωτικές τουαλέτες, τα δημόσια αποχωρητήρια βρίσκονταν δίπλα σε σημαντικούς δημόσιους χώρους και ήταν και τόποι συνάντησης ]
………………….
Ο φόρος καταργήθηκε, αλλά επανήλθε τροποποιημένος [ επιβαλλόταν και σε όσους ουρούσαν, εκτός των δημόσιων ουρητηρίων και επίσης μπορούσε κάποιος πληρώνοντας ένα φόρο (ως «δικαίωμα» ) να τοποθετήσει υδρίες για να ουρούν οι περαστικοί , μπροστά από το μαγαζί του ] γύρω στο 70 μ.Χ. με τη διαδοχή του αυτοκράτορα Βεσπασιανού ( αν και ταπεινής καταγωγής (γιός πληβείου φοροεισπράκτορα ) , κατάφερε με την αξιοποίηση των συγκυριών και την υποστήριξη των στρατηγών να ανακηρυχτεί αυτοκράτορας στις 21 Δεκέμβρη του 69 μ.Χ., μετά το θάνατο του Νέρωνα. Για την αύξηση των εσόδων του κράτους, αύξησε σημαντικά τη φορολογία και επέβαλε σειρά νέων φόρων ) .
Όταν αυτός έγινε αυτοκράτορας, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε μόλις βγει από έναν εμφύλιο πόλεμο. Η αυτοκρατορία δεν είχε ούτε ένα ασημένιο νόμισμα στο θησαυροφυλάκιο της. Ξεκίνησε την επιβολή μιας σειράς φόρων για την άντληση κεφαλαίων, ένας από τους οποίους ήταν η χρέωση για τη συλλογή των ούρων από τα δημόσια ουρητήρια (από τότε ονομάστηκαν «βεσπασιανές» ) της Ρώμης.
[Βεσπασιανές στα ελληνικά, Vespasiennes στα γαλλικά και Vespasianas στα ισπανικά
Το όνομα του Βεσπασιανού απαντάται ακόμη και σήμερα σε δημόσια ουρητήρια στη Γαλλία (vespasiennes) , στην Ιταλία (vespasiani), στην Ισπανία (Vespasianas) αλλά και στην Ελλάδα ( Δείτε : https://plakadiadromes.webnode.gr/news/βεσπασιανεσ-%28ρωμαϊκά-δημόσια-αποχωρητήρια%29-/ και Η προβλήτα και η βεσπασιανή της παραλίας (1917) – Βόλος ) ]
Vespasian Aureus Fortuna (75-79 AD)
Ο φόρος ούρων( vectigal urinae) θεωρήθηκε αηδιαστική πολιτική από τον γιο του Βεσπασιανού και μελλοντικό αυτοκράτορα Τίτο. Οι Ρωμαίοι ιστορικοί Dio Cassius και Suetonius έγραψαν ότι όταν ο Τίτος παραπονέθηκε για τη δυσάρεστη φύση του φόρου, ο πατέρας του, έβαλε ένα χρυσό νόμισμα, μπροστά στη μύτη του και τον ρώτησε αν του μύριζε άσχημα. Όχι απάντησε ο Τίτος. Κι όμως αυτό προέρχεται από τον φόρο στα ούρα, του είπε. “Pecunia non olet”, ή “Το χρήμα δεν βρωμάει”, για να δείξει ότι, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους, τα χρήματα είναι πάντα χρήματα..
Μερικοί από τους φόρους ούρων χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Ρωμαϊκού Κολοσσαίου, το οποίο χτίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετούς βασιλείας του Βεσπασιανού. ( Πηγή : Bryan Hill «Money Does Not Stink: The Urine Tax of Ancient Rome»
Pecunia non olet – Michał Mońko. ‘Korupcyjny rynek bezlitośnie eliminuje tych, którzy nie uczestniczą w tych procederach” («Η διεφθαρμένη αγορά εξαλείφει ανελέητα εκείνους που δεν συμμετέχουν σε αυτές τις δραστηριότητες» )
………………………………….
(Pecunia non olet – “Money doesn’t Stink” : Ένα παιχνίδι καρτών στην παλιά Ρώμη, στην οποία οι παίκτες ενεργούν ως ιδιοκτήτες τουαλέτας ενοικίασης, οι οποίοι πρέπει να κερδίσουν τα χρήματά τους από τους Ρωμαίους, οι οποίοι αισθάνονται επείγουσα ανάγκη … https://boardgamegeek.com/boardgame/20082/pecunia-non-olet )
